Gemangeld tussen raad en fractievoorzitter

(Westland, 10 juli 2024). Ik heb vrijwel nooit te doen met wethouders. Die weten van tevoren waar ze aan gaan beginnen, dat het een keihard vak is. Dat zelfs je beste vrienden je ‘gewoon’ doodleuk laten vallen en dat je zelfs bij het begin van een vergadering niet weet of je het einde wel haalt. Als wethouder dan.
Iemand met een beetje carrièretechnisch verstand, zei laatst een succesvolle ondernemer, laat de vroeger zo eervolle drinkbeker tegenwoordig gemakkelijk aan zich voorbij gaan. Veelzeggend klonk aansluitend: ‘Ik laat me toch niet standaard afzeiken door een raadslid en een kroegbezoeker. Of een journalist’.

De realiteit is daardoor wel dat niet altijd de beste paarden op het pluche belanden. Dat er soms sprake is van tweede keus en dat nogal eens politieke kneusjes de bestuurderspet opzetten. Die meer, zelf ingebeelde, ambitie hebben dan kwaliteit. Door de bank genomen dus.
Dat het een voor velen veel minder leuke baan is geworden heeft ook te maken met de veranderingen in de politiek, de partijen en de kiezende samenleving. Steeds meer groepen in de bevolking keren zich af van de politiek waardoor de kwaliteit van partijleden, ook van volksvertegenwoordigers, afneemt. En goed bedoelend burgerschap maar ook opportunisme komt dan bij de ‘blijvers’ nogal eens bovendrijven.

Een van de vijf
In dat wereldje speelt Carlieke van Staalduinen ruim een jaar een rol als een van de vijf Westlandse wethouders. Zij nam vorig jaar juni de plaats in van wethouder Barend Rombout, ook van Westland Verstandig, die een motie van wantrouwen aan zijn broek kreeg. En opstapte.
Zij is iemand met jarenlange ervaring als raadslid en fractievoorzitter, eerst VVD, later Westland Verstandig. Daarnaast was zij bestuurderscoach bij de Bestuurdersbank en jaren actief binnen de Westlandse tenniswereld.

Carlieke wist dus waar ze terecht kwam toen ze als bestuurder werd gevraagd. Namelijk in een college dat onder meer gedomineerd wordt door een/haar partij die heel lang oppositie heeft gevoerd en nu soms met de coalitierol moeite heeft. En met een gemeenteraad – soms met raadsleden van andere coalitiepartijen – die die nieuwe rolverdeling nauwelijks kan aanvaarden.
Carlieke zit daar tussenin, moet als wethouder constant laveren tussen haar baas (de gemeenteraad) en haar politieke meerdere (de WV-fractie en vooral de voorzitter Peter Duijsens). Dat vereist van haar een schier onmogelijke Januskop.

Theater De Naald
Dat bleek vooral in de kwestie rond Theater De Naald waarbij zij politiek gemangeld werd. Enerzijds tussen haar eigen partij die wil dat er eerst gekeken wordt naar het hele gebied Verdilaan waarbinnen De Naald ligt. Die bovendien zegt dat, als je ambitieus een Flora Campus wilt realiseren, er eigenlijk geen (theater)geld meer overblijft.

En anderzijds tussen partijen, als CDA, LPF en vooral D66, die willen dat er zo snel mogelijk met de bouw van een nieuw theater wordt begonnen. En dat daarna pas de gebiedsontwikkeling van de rest volgt. Waarbij – politiek ironisch – de coalitiepartijen GemeenteBelang Westland en VVD dat ook vinden.
Verantwoordelijk wethouder Van Staalduinen zit daar onaangenaam tussen. Ze probeerde zich nog te verschuilen, zei niet in haar eentje te kunnen zeggen wat zij nu wil. ‘Dat doen we als college. Daar gaan we in september over praten.’

Politieke klem
Dan zijn er de schitterende momenten van collega-wethouders die plotseling allemaal heel druk op hun schermpje kijken.. Want die weten dat de politieke klem waarin Carlieke zit, dan ook op tafel ligt. Omdat zeker drie wethouders – hun politieke bazen van GBW en VVD volgend – een nieuwe Naald willen.
Soms heb ik het wel een beetje te doen met een wethouder. Geen zorgen , meestal duurt dat niet zo lang.

Rien van den Anker